Een goed glas wijn

Onlangs las ik in Onze Taal - een buitengewoon gerespecteerd tijdschrift, gespecialiseerd in aan autisme grenzende kommaneukerij - een artikeltje van iemand die lucht gaf aan zijn ergernis over het voor hem foutieve gebruik van de uitdrukking ‘een goed glas wijn’, en dat het ‘een glas goede wijn’ moest zijn.

Als taalmarginaal ben ik de laatste om het oordeel van verlichte filologen in twijfel te trekken, zeker als ze in Onze Taal staan. Maar deze gaf me toch een vervelend gevoel. Een gevoel van onrecht tegenover dat goed glas wijn.

Voor mij kan een goed glas wijn net zo goed uit de smerigste koppijnfles komen —en meestal is dat ook zo. Zo heeft een goed gesprek ook niks te maken met wat voor interessante dingen er precies gezegd worden. Een goed gesprek doet deugd. Een interessant gesprek is… interessant.

Een goed glas wijn heeft niets te zien met de kwaliteit van de wijn, maar met de kwaliteit van het moment. Met mijn lief of vrienden drink ik een goed glas wijn, met klanten een glas goede wijn.

En als ik moet kiezen, dan weet ik het wel. Al gaat er natuurlijk niks boven een goed glas goede wijn.