Appeltjespyjama

In de keldergarage in het huis van mijn moeder hangt een bijzondere geur, die ik nog nooit ergens anders ben tegengekomen. Wat natuurlijk niet zo vreemd is, want zo vaak hang ik meestal niet uit in andermans kelder. Het is niet per se een lekkere geur maar zeker ook geen vieze, zoals wel vaker met kelders het geval is. Vertrouwd, dat wel - ik was er dan ook mee opgegroeid - al had ik er voordien nooit eerder bij stilgestaan.

Nu ik erover nadenk, kan ik hem misschien nog het best vergelijken met de geur van appeltjes. Vreemd, ik weet het, zeker niet wat je zou verwachten in een garage. Niet de appeltjesgeur als wanneer je aan een glas appelsap zou ruiken. Of nog minder als die van de appeltjesshampoos zoals je die in de jaren zeventig wel eens tegenkwam. Al had het qua periode natuurlijk wel gekund.

Hij ruikt, denk ik, zo’n beetje als wanneer je op de markt aan het groenten- en fruitkraam vooroverleunt om de marktkramer te betalen en je toevallig boven de bak met stoofappelen hangt. Zo van die blozende boscoops met een dikke ruwe schil. Die geur.

Mijn pyjama ruikt naar die kelder. Appeltjes. Dat komt omdat ik die net van mijn moeder heb gekregen, die hem er waarschijnlijk nog maar pas van de wasdraad heeft gehaald. Mijn moeder heeft nog een wasdraad. In de kelder. Aan droogkasten doet ze niet.

De pyjama behoorde toe aan mijn vader die een tijdje geleden was overleden. Mijn moeder wilde dat ik hem meenam. Weggooien zou zonde zijn want de pyjama was echt van een prima kwaliteit. En duur. In het boekje van mijn moeder toch. Mijn broers hadden al feestelijk bedankt. Ik niet. Een goeie pyjama is beter dan geen goeie pyjama. In mijn boekje toch. En die appeltjesgeur is er na de eerste wasbeurt toch uit, al maakt dat niet echt uit. Appeltjes, wat dan nog.

Begrijp me niet verkeerd, ik associeer de nagedachtenis aan mijn vader niet met appels, laat staan stoofappels. Wel integendeel (wat dat ook mag zijn)…